HGH Fragment 176-191

HGH Fragment 176-191, znany również jako AOD9401, jest fragmentem peptydowym końca łańcucha C ludzkiego hormonu wzrostu (hGH), który odpowiada za jego aktywność lipolityczną. Po raz pierwszy opisany został w 1976r, podczas badań nad wykorzystaniem różnych fragmentów łańcucha C w walce z otyłością.

Fragment 176-191 zbudowany jest z sekwencji 16 ostatnich aminokwasów cząsteczki hormonu wzrostu, od pozycji 176 do 191 i stanowi mniej niż 10% jej całkowitej wielkości. Związek jest często mylony z AOD9604, będącym ciągiem aminokwasów od pozycji 177-191 z dodatkową cząsteczką tyrozyny. Oba związki są do siebie bardzo podobne, jednak nie są identyczne.

Mechanizm działania

Właściwości lipolityczne i anty-lipogeniczne hormonu wzrostu są znane od dawna. Liczna literatura wskazuje, iż wpływa on w znacznym stopniu na inhibicję lipazy lipoproteinowej (LPL), wzrost stężenia wolnych kwasów tłuszczowych we krwi oraz ich oksydacji, co ostatecznie prowadzi do zmniejszenia się masy komórek tłuszczowych. Mechanizm ten jest szczególnie widoczny w przypadku osób z niedoborem hormonu wzrostu, u których występuje silna korelacja pomiędzy jego niskim poziomem a nadmierną kumulacją tkanki tłuszczowej w centralnej części sylwetki, która zmniejsza się na skutek stosowania hormonalnej terapii zastępczej. Hormon wzrostu wpływa także na rozwój komórek tłuszczowych. Zarówno dojrzałe adipocyty, jak i preadipocyty posiadają na swojej powierzchni receptory GH, dzięki czemu może on oddziaływać na nie bezpośrednio, jak również poprzez wpływ na sekrecję IGF-1. Hormon wzrostu stymuluje proliferację preadipocytów oraz hamuje ich różnicowanie do dojrzałych adipocytów. Profil działania syntetycznego hormonu wzrostu oraz liczne skutki uboczne wynikające z jego stosowania takie jak deregulacja gospodarki glukozowo insulinowej czy też nadmierna retencja wody sprawiają, że nie może być on stosowany w leczeniu otyłości.

Dokładny mechanizm działania fragmentu nie jest znany. Środek nie został bowiem poddany szczegółowym badaniom klinicznym. Z jednej strony nie jest on w stanie łączyć się z receptorem GH w komórce, przez co też, wbrew obiegowym opiniom wielu “specjalistów’, nie powoduje wzrostu poziomu IGF-1 oraz nie wykazuje właściwości anabolicznych. Z drugiej, w dalszym ciągu zachowuje działanie lipolityczne. Badania na innych fragmentach końca C, wskazywać mogą, że ma to związek z przyłączeniem się związku do receptorów beta(3) adrenergicznych, które są w głównej mierze odpowiedzialne za rozkład tłuszczu w komórkach. Fragment HGH ma więc bardziej specyficzne działanie w porównaniu do “pełnej” cząsteczki GH: Jego zastosowanie powoduje aktywację szlaku kinazy białek C (PKC), stymulację lipazy hormonowrażliwej (HSL), inhibicję lipazy lipoproteinowej (LPL) oraz karboksylazy acetylo-CoA w komórkach tłuszczowych i wątrobie, a także redukuje wykorzystanie glukozy w procesie lipogenezy.

Związek ten naśladuje zatem sposób, w jaki naturalny hormon wzrostu reguluje rozkład tłuszczu, ale z większą prędkością i bez niepożądanych efektów ubocznych. jakimi są np. podwyższony poziom glukozy we krwi oraz proliferacja komórek na skutek działania IGF-1. Środek może być zatem stosowany w sytuacjach, gdy nadrzędnym celem jest redukcja tkanki tłuszczowej, przy jednoczesnej minimalizacji efektów anabolicznych oraz skutków ubocznych wynikających ze stosowania hormonu wzrostu.

Badania in vitro oraz z udziałem gryzoni wykazały, że AOD9401 zachowuje stabilność w przewodzie pokarmowym i może być również stosowany w formie doustnej.

Efekty działania

Właściwości lipolityczne fragmentu nie zostały niestety przebadane na ludziach i bazują jedynie na wynikach badań in vitro oraz na modelu zwierzęcym, a także relacjach użytkowników.

W jednym z badań na otyłych myszach, 30-dniowa kuracja AOD9401 w dawce 500mcg/kg podawanej doustnie, powodowała o prawie 60% mniejszy wzrost masy ciała, w porównaniu do grupy placebo. Natomiast doraźna iniekcja 250mcg/kg AOD-9401, już 18 minut po iniekcji powodowała wyraźny wzrost wydatku energetycznego o 45% oraz oksydacji kwasów tłuszczowych o 83%. Po 9 minutach odnotowano również ponad 2x wzrost oksydacji glukozy, jednak efekt utrzymywał się jedynie przez 6 minut.

W innym badaniu na genetycznie obciążonych cukrzycą szczurach Zucker, stwierdzono, że dawki AOD9401 wynoszące 250-1000mcg/kg nie wykazały negatywnego wpływu na poziom glukozy we krwi. Co prawda dawka 1000mcg/kg powodowała marginalny wzrost glikemii po 30min od iniekcji (0.6mM vs 0.1mM w grupie placebo), która wracała do normy po 3h od iniekcji. Warto, jednak wziąć tutaj pod uwagę fakt iż wielkość dawki w stosunku do masy ciała gryzoni wynosiła 1mcg/1g, co średnio odpowiada maksymalnym jednorazowym dawkom powszechnie stosowanym przez osoby stosujące peptyd w celu wspomagania procesu redukcji tkanki tłuszczowej. Co więcej, w trakcie 20-dniowej kuracji, osobniki otrzymujące 450mcg/kg Fragmentu 176-191, zanotowały spadek masy ciała o 7-10% a średnia wielkość ich adipocytów zmniejszyła się z 110 do 80 µm średnicy.

Natomiast w badaniach in vitro na ludzkich komórkach tłuszczowych, AOD9401, nasilał lipolizę powodując 3x zwiększenie uwalniania glicerolu, a także ograniczał aktywność lipogenezy o 50%.

Możliwe skutki uboczne

HGH Fragment 176-191 uznawany jest za środek niezwykle bezpieczny. Pozbawiony jest bowiem typowych dla hormonu wzrostu skutków ubocznych. Działania niepożądane obejmować mogą najczęściej: zaczerwienienie lub bolesność w miejscu wstrzyknięcia (szczególnie jeśli jako rozpuszczalnika używa się soli fizjologicznej).
Część użytkowników zgłasza również nadmierną senność lub uczucie letargu.

Z czym połączyć

HGH Fragment 176-191 jest środkiem ukierunkowanym typowo na redukcję tkanki tłuszczowej. W tym celu najlepiej połączyć go z innymi środkami nasilającymi lipolizę takimi jak GW, SR9009, yohimbina, efedryna, clenbuterol lub salbutamol.

Dawkowanie

Najpowszechniejszą formą stosowania HGH Fragment 176-191, jest iniekcja podskórna, po uprzednim rozrobieniu peptydu w wodzie bakteriostatycznej lub soli fizjologicznej. Zalecane dawki wynoszą 100-500mcg, podawane 1-2x w ciągu dnia, najczęściej 30-60 minut przed treningiem/sesją cardio oraz przed snem. Z racji wpływu na lipolizę, HGH Fragment, zaleca się stosować na czczo lub w odstępie 1-2h po posiłku.

Praktyczne porady eksperta

Chcąc uzyskać optymalne efekty utraty tkanki tłuszczowej w okresie redukcji, należy pamiętać nie tylko o odpowiednim odstępie od posiłków, ale również o unikaniu spożywania węglowodanów podczas treningu. Jeśli zależny nam na zabezpieczeniu naszych mięśni w trakcie sesji treningowej oraz wsparciu procesu regeneracji, dobrym rozwiązaniem będzie zastosowanie intra workout napoju zawierającego ok 10-20g EAA.

HGH Fragment 176-191, poprzez wpływ na hamowanie procesu lipogenezy, znajdzie również zastosowanie w okresach budowania masy mięśniowej pozwalając na ograniczenie akumulacji tkanki tłuszczowej oraz utrzymanie dobrej wrażliwości insulinowej.

Wady i zalety

Bibliografia

1. Cowell CT, Dietsch S. Adverse events during growth hormone therapy. J Pediatr Endocrinol Metab. 1995;8(4):243-52.
2. Heffernan MA, Jiang WJ, Thorburn AW, Ng FM. Effects of oral administration of a synthetic fragment of human growth hormone on lipid metabolism. Am J Physiol Endocrinol Metab. 2000;279(3):E501-7.
3. Heffernan MA, Thorburn AW, Fam B, Summers R, Conway-Campbell B, Waters MJ, et al. Increase of fat oxidation and weight loss in obese mice caused by chronic treatment with human growth hormone or a modified C-terminal fragment. Int J Obes Relat Metab Disord. 2001;25(10):1442-9.
4. Heffernan M, Summers RJ, Thorburn A, Ogru E, Gianello R, Jiang WJ, et al. The effects of human GH and its lipolytic fragment (AOD9604) on lipid metabolism following chronic treatment in obese mice and beta(3)-AR knock-out mice. Endocrinology. 2001;142(12):5182-9.
5. Bornstein J. Biological actions of synthetic part sequences of human growth hormone. Trends in Biochemical Sciences. 1978;3(2):83-6.
6. Jorgensen JO, Muller J, Moller J, Wolthers T, Vahl N, Juul A, et al. Adult growth hormone deficiency. Horm Res. 1994;42(4-5):235-41.
7. Moller N, Jorgensen JO, Alberti KG, Flyvbjerg A, Schmitz O. Short-term effects of growth hormone on fuel oxidation and regional substrate metabolism in normal man. J Clin Endocrinol Metab. 1990;70(4):1179-86.
8. Natera SH, Jiang WJ, Ng FM. Reduction of cumulative body weight gain and adipose tissue mass in obese mice: response to chronic treatment with synthetic hGH 177-191 peptide. Biochem Mol Biol Int. 1994;33(5):1011-21.
9. Ng FM, Bornstein J. Hyperglycemic action of synthetic C-terminal fragments of human growth hormone. Am J Physiol. 1978;234(5):E521-6.
10. Ng FM, Jiang WJ, Gianello R, Pitt S, Roupas P. Molecular and cellular actions of a structural domain of human growth hormone (AOD9401) on lipid metabolism in Zucker fatty rats. J Mol Endocrinol. 2000;25(3):287-98.
11. Ogru E, Wilson JC, Heffernan M, Jiang WJ, Chalmers DK, Libinaki R, et al. The conformational and biological analysis of a cyclic anti-obesity peptide from the C-terminal domain of human growth hormone. J Pept Res. 2000;56(6):388-97.
12. Richelsen B. Action of growth hormone in adipose tissue. Horm Res. 1997;48 Suppl 5:105-10.
13. Wijaya E, Ng FM. Effect of an antilipogenic fragment of human growth hormone on glucose transport in rat adipocytes. Biochem Mol Biol Int. 1993;31(3):543-52.
14. Wu Z, Ng FM. Antilipogenic action of synthetic C-terminal sequence 177-191 of human growth hormone. Biochem Mol Biol Int. 1993;30(1):187-96.